Astrid, mi Astrid

«Astrid mi Astrid» er en vekselsang som har blitt en folkevise. Den norske teksten er skrevet av Hans Hanson og publisert i 1816 under tittelen «Sveinung aa Astri». Hanson påpekte selv at det ikke var et originalverk, men en travesti (omdiktning) etter en ode av Horats: Donec gratus eram tibi (Oder III, 9). Den latinske originalen går også under tittelen Reconciliatio (Gjenforeningen). I originalen heter Astrid Lydia, mens Sveinung er Horats selv.

Første linje i teksten var opprinnelig: «Denti Du, Astri, saa mykje hældt ta mæg», men dette ble ganske snart til den versjonen som siden har gått igjen i en rekke sangbøker og skillingstrykk: «Astrid mi Astrid som eine held tå meg»…

I originalutgaven fra 1816 er «Vandt er aa liva ti Heime saa længje» oppgitt som melodi. Denne melodien er ikke klart identifisert, men det kan være den melodien vi bruker nå. Vi har imidlertid minst tre melodier opptegnet til teksten, men en opptegnet av L.M. Lindeman ca. 1850, uten opplysninger om sted, er blitt standardmelodi

Innspillinger

• Nathalie Hansen med piano. Innspilt i Grand Hotel, Kristiania, i desember 1904. Utgitt på den akustiske 78-platen Gramophone 83256.
• Hans Hedemark med piano. Innspilt i Kristiania cirka oktober 1907. Utgitt på de akustiske 78-platene Gramophone 2-82609, Gramophone 282232 og Gramophone X 1802.
• Visa er innspilt på Frem fra Glemselen kap.10 med Helge Borglund.
• Sissel Kyrkjebø har innspilt sangen som Denti du Astri på albumet «Nordisk vinternatt» (2005).
• Mannskoret Arme Riddere spilte i 2021 inn en mannskorversjon av sangen som en del av albumet «Akkurat der vi skal være».

Teksten

1. Astri, mi Astri som eine held tå meg,
   den tid du var meg så inderlig god,
   den tid du gret kvar ei gong eg gjekk frå deg
   som var kvar laurdagskveld, minns du det no.
   Då var eg bygdis den sælaste gut,
   inkje eg byte med prest eller fut.
2. Den tid eg held ut av Astri åleine,
   då inkje Svanaug va venre fe meg,
   den tid eg va no så snøgge på beine,
   då eg kvar laurdagskveld ila te deg.
   Inkje meir skrivarens dotter ha eg,
   den gongje bytte sku eg mista deg.
3. Men om eg skulle no Svanaug forlate,
   og om eg kom ho kje meire i hug,
   og om eg skulle te deg koma atte,
   om eg te Astri igjen sku få hug.
   Om eg no banna at eg vart deg tru,
   Astri, mi Astri kva svara då du.

Originalteksten «Sveinung aa Astri»

1. Den tid du, Astri, så mykje hældt ta mæg,
 Da du så blilig ti fangjet mit låg;
 Den tid du gret, kvar gang eg gjekk ifrå deg,
 Da du så glad meg kvar lurdagskvæld såg:
 Da var eg bygdis den sælaste gut,
 Inkje eg bytta med prest eller fut.

2.Den tid du heldt ut av Astrid aleine
den tid kje Svanaug va venre fe deg,
den tid du va no så snøgge på beine
når du kver lurdagskveld ela te meg.
Inkje med skrivarens dotter ha eg
den gongen bytta, sku eg mista deg.

3.Heretter bare te Svanaug eg belar,
ho som er stendigt så godslig og blid,
ho som så gildsklig på langleiken spelar
Svanaug den vene skal no vera mi.
Gjenne så ville eg tvo gånger døy
når eg kunn glede mi venøygde møy.

4.No held eg bare ta Torgrim den flinke
eismal eg velt'n ta belarer fleir.
Sveinung ja Sveinung: Du tar no slett inkje
tenkje at eg skal få hug te deg meir.
Tri gonger måtte du slå meg ihjel
når bar eg visste at Torgrim var sæl.

5.Men om eg skulle no Svanaug forlate
om eg no kom ho kje meire ihug
og om eg te deg skulle no komme atte
omg eg te Astrid igjen sku få hug.
Om eg no banna at eg blei deg tru
Astrid, mi Astrid, Hot svara da du.

6.Venre helle soli, som glar bakom fjøllet
det er'n Torgrim det seier eg deg,
Å du er argar hell villaste trøllet
falskar hell skommet på vatnet mot meg.
Men eg er likevel di trugnaste møy
bare med deg vi eg leva og døy.

Kilder

• J. A. Schneider, Bygdemaalsdigteren Hans Hanson. Kristiania 1909, s. 29f.
• Sangene i våre hjerter, Elin Prøysen, Damm 2007